From Beijing to Utrecht

#61 Van Lenti naar Wenen en Melk

Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam. Als we met onze poncho en regenbroeken op de fiets klimmen, tikt de regen niet meer zachtjes. Het regent dat het giet.

Ik blijf droog, maar bij Jeroen breekt het zweet uit. Drijfnat zitten we 55km verder in een warme pizzeria. Krista en Marco besteden nog een laatste lunch met ons. Ze vliegen vanmiddag terug naar Nederland.

We bepakken onze fietsen weer met onze tassen en vertrekken eveneens richting Wenen.

‘Go left, go right, then immediately right!’

‘Turn around when possible!’

‘Turn left, turn right…’

De navigatie Magic Earth heeft het er moeilijk mee. De laatste dagen fietsen we weer op fietspaden, vol met spannende gaten en verrassende hobbels. Maar ritjes op een Hongaars fietspad zijn vooral vaak van korte duur. Na 200 m moet je weer tussen de vrachtwagens fietsen. Wel moet je eerst even oversteken, of een rare slinger maken.

Jeroen vergelijkt het met het scooterbeleid in Nederland: fietspad op, fietspad af. Mij doet het meer denken aan de eerste keer dat je Mario Kart 64s Yoshi’s Valley speelt. Op dit parcours vraag je jezelf ook af: ‘Waar moet ik in hemelsnaam heen?!’

Na de lunch klaart de lucht op. De zon komt zelfs door! Hetgeen zorgt voor prachtige uitzichten en hele heldere kleuren. We zien zelfs een paar hertjes.

De volgende ochtend fietsen we weer in regenkleding. Na 3 kilometer gaan we de grens over naar Oostenrijk. Het landschap verandert direct. De velden, wegen en uitzichten zijn zoals Oostenrijkse skipistes: breed en recht. Alles is ook keurig opgeruimd. Geen hek misplaatst en geen object lukraak neergezet. Wat een overzichtelijk land!

De druilerige regen maakt het landschap sober en zelfs een beetje saai. Gelukkig worden we opgeschrikt door twee dingen.

De eerste verrassing is een enorme dode rat op de weg. We weten hem nog net te ontwijken. Het opzwellende kadaver lijkt rechtsreeks uit de Disney film De Speurneuzen te komen. Wat een griezel!

Nu hebben we onderweg de nodige dode dieren gezien. Omgevallen kamelen, doorgezakte ezels, platgereden slangen en heel veel aangereden honden en katten. Deze rat was toch de engste van allemaal.

De tweede verrassing komt als Jeroen een afdaling inzet. Plotseling zie ik hem met zijn voeten over de grond slepen. Ik zie zijn gloednieuwe regenbroek kapot scheuren. Jeroens remblokken zijn helemaal weggesleten. Ze doen niks meer.

We besluiten in het naburige Baumgarten de trein naar Wenen te nemen. Voorzichtig fietsen we naar het stationnetje. Ik fungeer als Jeroens levende remblok wanneer afdalen.

Een uurtje later zitten we in een warme trein. Best lekker eigenlijk want het beloofde vanmiddag nog harder te regenen. Ook zou de wind toenemen tot windkracht 6(!). Dan zit je toch liever warm en droog in een coupeetje.

We worden in Wenen ontvangen door Thomas. Het gloednieuwe penthouse van Eline en Thomas is waanzinnig. Mijn oud-DGG-collega is in februari geëmigreerd naar Wenen. Dus we hebben een gezellig adres om te bivakkeren.

Ook maken we een historische wandeling door de stad. Thomas is een wel wetende gids. We eten Weense pannenkoeken, schnitzels en drinken een paar goede jetsers lokale schuimkragen.

Jeroen en ik verkennen nog wat barretjes en slenteren door deze imposante stad. Het feest is compleet als Maike arriveert. We drinken iets in een opera café en eten een veel grote hoeveelheid vlees bij Restaurant Centimeter.

De volgende morgen gooien we onze tassen bij Maike in de auto. De sleutel wordt bij haar rokerige Airb&b gebracht. En wij vertrekken naar Melk.

Het is kruipdoor sluipdoor Wenen uit. Totdat we op de Donau Radweg zitten. Het fietspad langs de enorme rivier is onwaarschijnlijk mooi. We rijden door wijnvelden, boomgaarden en langs lieflijke dorpjes.

Bij deze dorpjes worden nieuwe verdedigingsmuren geplaatst. Niet om een leger tegen te houden, maar om het dorp te beschermen tegen wateroverlast.

Gelukkig is aan de fietsers gedacht, want we worden steeds keurig omgeleid. Ook hoeven we bijna niet op de kaart te kijken. Er staan overal handige bordjes die de weg wijzen.

Soms hangt de overheid iets teveel bordjes op: een ware informatie overload. Zeker als we met een gemiddelde snelheid van 24,4 km/uur langs sjezen.

We ontdekken ook een nieuw waarschuwingsbord. In het rode driehoek zien we een vallende fietser. Waarschijnlijk heeft het poppetje té hard in de voorrem geknepen, want het achterwiel komt los van de grond.

Het is wel heel sympathiek dat de Oostenrijkers zo begaan zijn met fietsers. Al schatten wij de kans van een valpartij op een helling van 10% minder groot in.

We arriveren om 15:00(!) uur in Melk. Het is hier ook al zo mooi! Het pittoreske dorpje herbergt een schreeuwerig klooster. Van binnen is het net zo aanwezig als van buiten. Barokke schildering, veel goud en super groot!

Als Maike om 18:00 arriveert eten we giros en khachapuri bij de Georgisch-Armeense pizzeria. Na een aantal stroomstoringen in het restaurant leggen we ons oor te luister in een lokale bejaardensoos.

De Oostenrijks-Engelse uitspraak van de voordraagster werkt enigszins op de lachspieren. We klappen netjes in de maat met de andere bezoekers en zingen mee met de samenzang van ‘my bunny is over the ocean’. Na twee Aperol Spritz duiken we erin. Morgen naar Linz!

Next Post

Previous Post

2 Comments

  1. N. Bakker November 10, 2019

    Dag mannen,
    Welkom terug in de “beschaafde” wereld. Oeps!!! Misschien maak ik wel een grote fout. Ik denk eigenlijk zomaar dat jullie al veel eerder, misschien in China al, het gevoel hadden in de beschaafde wereld te zijn.
    En eh… misschien NOG erger. Wellicht hebben jullie het gevoel in Oostenrijk de beschaafde wereld achter jullie gelaten te hebben.
    Ik weet het niet. Ik kan alleen maar gissen.
    In ieder geval ben ik blij voor jullie dat jullie al weer dicht in de buurt zijn en dat alles zo op het oog voorspoedig is gegaan.
    Ik heb diep respect voor wat jullie gedaan hebben en nog doen.
    En ik geniet nog elke keer van jullie verslagen.
    Hoop jullie snel in NL te ontmoeten en de verhalen uit jullie monden te horen.
    oom Niek

    • deenmenno@gmail.com November 10, 2019 — Post Author

      Hahahah nou in Oosterijk schaven ze wel de kazen (integenstelling tot andere landen) dus dat voelt wel beschaafd 🙂

      Dank voor de complimenten, we zijn zelf ook wel een beetje onder de indruk van al onze belevenissen en ontmoetingen! Nog maar drie weekjes en dan ‘sind wer zuruck’!

Leave a Reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: