We besteden een dagje in niemandsland. Besteden is wellicht niet het goede woord voor onze ervaring, we kopen niks. Maar het is allemaal wel een beetje raar 🙂
Tussen China en Kazachstan, ligt een belastingvrije zone. Er worden sigaretten, drank, luchtjes en chocolade verkocht. We zijn daarom snel uitgekeken.
Langzaam slenteren we dieper de belastingvrije zone in. Hier wordt flink gebouwd. Enorme winkel centra worden uit de grond gestampt. Het lijkt alsof ze miljoenen mensen verwachten. Ook suggereert de bouw dat er te weinig ruimte voor uitbaters is.
Echter, in de winkelcentra treffen we meer personeel dan publiek. Verkopers hangen in tuinstoelen voor hun winkel, wachtend op klandizie. Ook staan veel gebouwen leeg. Vol verbazing lopen we twee uur lang tussen niet gebruikte shoppingmalls en bouwputten.
Er is wel een Pokéstop (een plekje voor Pokémon GO). Dus ik kan Liesbeth en Jurre een pokémon cadeautje sturen uit ‘China’! Toch leuk!
Om het af te leren doen we nog één keer biertjes en spiesjes op het ‘Jaarbeurs terras’. De verkoper van gister is er weer en we hebben een geanimeerd gesprek. Google Translate werkt als een malle!
Als we gedag zeggen zijn we allebei een beetje verdrietig. Ik weet niet precies waarom. Misschien omdat we China nu echt achter ons laten, of misschien gaan we onze kersverse vriend nu al missen. Gelukkig houden we contact via WeChat.
De volgende ochtend staan we netjes om 10:00 uur bij de grens. Hij is gesloten. Pas om 11:00 gaan de poorten open vertelt een reiziger.
Het is eigenlijk niet zo gek, want we gaan vandaag ‘back to the future’. Niet een DeLorean, maar gewoon op de fiets. We hebben al twee maanden een westelijke koers. Echter, na 3750km leven we nog steeds in Beijing tijd. Zodra we grens over gaan mag de klok 2 uur terug!
We gaan rap door de controles. Een uurtje later rijden we Kazachstan in. Lage vierkante huisjes met puntdaken zijn langs de weg gebouwd. (Prachtige) Oude Lada’s en opvallend veel (Oldie) Audies rijden voorbij.
Als we arriveren in de eerste stad na de grens (40km verder) Zharkent belanden we op de lokale markt. Het is er supergezellig. We pinnen geld, kopen een durum doner en een simkaart. Met geld op zak, een gevulde buik en internet zijn we klaar om Kazachstan te verkennen.
We vallen direct met onze neus in de boter. In Zharkent staat een bijzondere moskee. Het gebouw kent zowel Perzische als Aziatische kenmerken. Het is een soort fushion cooking tussen twee architectonische stromingen.
Een beheerster leidt ons rond. We mogen de enorme hal in en we krijgen wat informatie over de plek. Het is echt bijzonder én we hebben geluk, want achter ons sluit de poort… tijd voor bier 🙂
Voor 300 kzt (0,75€) tikken we een halve liter weg en raken aan de praat met een fietser. Hij is 15 jaar oud en gaat met zijn racefiets overal heen. We krijgen twee vlaggetjes van Kazachstan! Die gaan op de fiets!!!
Die avond krijgen we nieuws uit Nederland en besluiten terug te reizen.
De volgende ochtend regelen we via de uiterst behulpzame hoteleigenaresse een taxi naar Almaty. Met twee andere passagiers worden we naar de grootste stad van Kazachstan (300km verderop) gebracht. Met onze fietsen stevig vastgesjord op het dak, scheuren we over de weg. Aan weerszijden schieten uitgestrekte steppes aan ons voorbij.
De taxi chauffeur heeft er goed de vaart in. Het is een gezellige babbelkous met een gouden tand. Dat laatste zien we hier overal. Heel veel mensen lopen rond met een flinke hoeveelheid geld in hun mond.
Naast ons zit een oudere man. Zijn tanden zijn zilverkleurig. Als hij lacht moet ik denken aan Jaws uit James Bond. Gelukkig is hij niet de slechterik van dit verhaal 🙂
Af en toe worden we bedwelmd door een sterke AXE Deospray lucht. De chauffeur laat zijn oksels luchten door zijn arm uit het raam te steken. Zo kunnen we ieder kwartier genieten van zijn masculiniteit. Best gezellig 🙂
De snelweg is leeg. Dit blijkt normaal want de chauffeur zwaait iedere tegemoetkomende auto gedag. Hij lijkt iedereen te kennen (?). Dit is niet verwonderlijk. Kazachstan is een heel groot land: Nederland past 73x in Kazachstan. Desondanks, wonen er maar weinig mensen. Met een kleine 18 miljoen inwoners, zijn er bijna evenveel Kazachstanen als Nederlanders.
Onderweg is Jeroen in contact met de vrouw van de vader van de schoonzus van mijn nichtjes man (Arnoud). Aigul woont in Almaty. We mogen hier onze fietsen stallen voor een ons bezoek aan Nederland.
We worden bijzonder vriendelijk ontvangen. In Aiguls enorme huis wordt een lunch geserveerd en kunnen we even opfrissen. Na een avondje stappen in de Shakespeare Bar vertrekken we om 3:00 ‘s-nachts naar het vliegveld.
Binnen 10 uur staan we op Schiphol. Oom Niek pikt ons op en rijdt ons naar Zwolle. Daar kunnen we knuffelen met onze grootste blogfan.
Mijn vader wordt dit weekend ontslagen uit het ziekenhuis. Dus we kunnen thuis nog uren met hem doorbrengen.
Een onderbreking van onze reis, maar wel eentje die we voor geen goud willen missen.
Over een paar weken vervolgen we onze reis waarschijnlijk. Tot dan, zul je even een ander blog moeten volgen voor je koffiemomentje (Paul Bierhaus ;)).
Aad May 31, 2019
Jammer dat jullie reis moet worden onderbroken maar natuurlijk wel te begrijpen. Veel sterkte in de komende tijd.