We worden wakker om 6:00. Het sneeuwt! Dikke vlokken vallen langs het raam. We draaien ons nog een keer om in de hoop dat het minder wordt. Om 8:00 uur is de lucht geklaard. We hebben ons flink ingepakt (4 lagen kleding, muts onder de helm, plastic zakken in de schoenen) en vertrekken naar Hunyuan.
Het is bere koud! De wind is snijdend en kleine sneeuwvlokjes prikken in ons gezicht. Maar wat een uitzicht! Het voelt alsof je gaat schaatsen op natuurijs. Alles is supermooi en doet zelfs een beetje Nederlands aan. Waarschijnlijk omdat je door de mist de bergen niet ziet.
We rijden over uitgestrekte witte akkers en belanden in een klein dorpje voor ontbijt. Ook hier worden we gefotografeerd. De eigenaresse (Zhou Chuyu) verkleed zich zelfs en informeert haar vrienden via de buurt WeChat groep (met meer dan 300 deelnemers). Even later staat de hut vol met buren. En allemaal gaan ze op de foto.
Voordat we vertrekken neemt Zhou ontroerend afscheid van ons door samen te bidden voor een veilige reis naar Ghollen (Holland) in de dorpstempel.
Of het geholpen heeft weet ik niet. 2km verder hebben we onze eerste lekke band…
Daarna overleven we wel een ijskoude klim, een super nauwe tunnel (ingeklemd tussen vrachtverkeer) en een heeeeeeele koude, heeeeeeeele lange daling.
Heeft het zin gehad? Wie zal het zeggen :p Ik vond het in ieder geval heel mooi en ontroerend.
Verkleumd en afgepeigerd duiken we ons bed in. Morgen gaan we naar een hele bijzondere tempel…
Hunyuan, de Hangende tempel
1500 jaar hangt ie er al; de Xuangkong Tempel. Op 75 meter hoogte heeft (naar verluidt) één monnik de hele tempel zelf gebouwd. Wat de tempel echt bijzonder maakt is dat er een altaar is waar drie geloven samen geëerd kunnen worden.
Van Zhao Nannan (uit Nuanquanzhen) begreep ik dat deze flexibiliteit in geloofsovertuiging tekenent is voor Chinese cultuur. Volgens haar helpt ieder geloof in een bepaalde fase in je leven. Het Taoïsme geeft bijvoorbeeld richting aan de vraag ‘waarom ben ik hier’ en het Boeddhisme geeft duiding aan het hiernamaals. In ieder geval, dat is haar uitleg.
Het is best spannend om de tempel in te klimmen. De smalle en vooral lage balustrades zullen minder geliefd zijn voor mensen met hoogtevrees. Uiteraard hebben wij ‘nergens’ last van 🙂
Datong
We klauteren weer op de fiets en mogen na lange klim een ontzettend mooie afdaling inzetten. Het gaat zo hard, er zijn zoveel bochten en er is zoveel verkeer dat ik in dit mariokart circuit geen filmpjes durf te maken.
Onderweg naar Datong rijden we ‘illegaal’ over een gloednieuwe weg. Er wordt flink gebouwd. In de buitenwijken is het net of de Datongse stadsarchitect de clone functie in 3D Studio Max heeft ontdekt. Identieke wolkenkrabbers herrijzen uit het niks. Ze worden netjes in rijen geplaatst, wat een beetje surreëel aanvoelt.
Het stadscentrum is makkelijk te herkennen. Een traditionele buitenmuur met tempels omringd de hele stad. Het wordt de ‘ancient center’ genoemd. Echter de muur en de gebouwen zijn niet eeuwenoud. Eerder 10 jaar oud.
Het blijkt dat dat de stad zich in grote schulden heeft gestoken om de oude binnenstad plat te gooien en opnieuw op te bouwen. Om plaats te maken voor deze ‘antieke binnenstad’ moesten veel mensen verplicht verhuizen. Dit heeft voor de nodige controverse gezorgd. Het voelt een beetje onwerkelijk.
Desondanks moet iedereen de stad bezoeken, aldus de restauranteigenaresse Lifah. Ze heeft een supergezellig restaurant, net buiten de stadsmuur. We vragen haar wat we jullie moeten vertellen over Datong. ‘Kom naar mijn restaurant’* is haar antwoord.
En met deze wijsheid duiken wij ons bed in.
*Lifahs restaurant is te vinden op 93 Yingze Street en een absolute aanrader!
Leave a Reply