Tirana is een prachtige stad. Bruisend, modern en groot. We bezoeken een aantal gezellige barretjes en drinken cocktails in hippe tenten.
Ook bezoeken we een bunker complex. Het complex is aangelegd door de communistische partij ten tijde van de koude oorlog. De overheid was zo bang voor een aanval van, ofwel het Westen, ofwel de Russen, dat ze overal in het land bunkers hebben gebouwd. Ze bouwden er maarliefst 1 op iedere 11 inwoners.
De bunker die wij bezoeken is enorm. Met vier verdiepingen en meer dan 100 kamers, kon de top van de communistische partij zich hier verschuilen. Je krijgt het een beetje benauwd als je door de nauwe gangen loopt. Wel waan je je echt even in communistisch Albanië in de jaren 80. Heftig!
Tijd voor wat luchtigs. Dat vinden we na een ritje in de langste kabelbaan van de Balkan. In een kwartier worden we de bergen in gebracht waar we een fantastisch uitzicht hebben over Tirana. De zonsondergang maakt het plaatje compleet.
De volgende dag fietsen we met een moordend tempo naar Shkodër. Met een gemiddelde snelheid van 22km/uur scheuren we door prachtige valleien. Onderweg rijden we bijna over twee slangen heen. Die lagen lekker te zonnebaden op de weg.
Met mijn hartslag hoger dan normaal trappen we door. Windje in de rug, zonnetje, slangetje… kan niet beter.
Onderweg stoppen we voor koffie. Hier zingen vijf Raki drinkende heren (het is 11:00 uur) ‘lang zal ze leven’ voor mijn broer. We bevinden ons in beroemd gezelschap, zo blijkt.
Ded Ndreca is de president van een voetbalclub in Albanië. Hij spijkert mijn groeiende kennis over voetbal bij en we krijgen zelfs een lokaal voetbal tenue en bal!
In het blauwe voetbalshirt rijden we verder. We hebben opvallend meer aandacht dan normaal. Weggebruikers toeteren en zwaaien naar ons. Ook mensen langs de straat kijken verrast op als ze twee Nederlanders met hun voetbal tenue zien rijden.
We komen om 15:00 aan op onze eindbestemming vandaag. Op de camping nemen we een duik in een zwembad met een papegaaien kooi(?) en drinken een biertje met John en Josephine (Ans). Het is reuze gezellig en iets te beschonken duiken we om 23:00 de tent in.
We geven John onze Albanese SIM kaart en gaan de grens over. Het is bijzonder druk bij de grenspost. Maar we sneaken langs de rij wachtende auto’s . We gedragen ons als onwetende fietsers. Twee ‘naïeve’ toeristen die zoeken naar de fietsstrook (die er natuurlijk niet is). Binnen 10 minuten staan we in Montenegro.
Wat is het hier mooi! Montenegro is heel erg opgeruimd en alles is keurig aangelegd. Het landschap is sprookjesachtig. Verschillende rotsformaties vormen de achtergrond van nette boomgaarden, aangeharkte akkers en gemaaide grasvelden.
Het verkeer is veel rustiger en aangenamer dan Albanië, Griekenland en Turkije. Geen auto’s die te dichtbij, te hard, voorbij sjezen en geen bussen die je de pas afsnijden. Alleen maar chill verkeer dat rustig achter je blijft hangen tot het veilig is om je in te halen. Heel fijn!
Dit verandert de laatste kilometers. De weg wordt krap en druk. Maar met de muziek op tien, valt het allemaal wel mee. Als klap op de vuurpijl mogen we door een 1645m lange tunnel. We nemen het ‘voetpad’.
Dit keer geen Indiana Jones taferelen, maar wel een verstikkende lucht. De tunnelbouwers lijken de afzuiging te zijn vergeten. Als gevolg komen we met longen vol verbande diesel de tunnel uit.
We hebben in tien minuten, twee jaar van ons leven weggereden, in deze stikstof rijke shortcut door de bergen. Je moet er wat voor hebben om het rustieke Kotor te bereiken. Als we de stad binnenrijden zien we een Chinese muur de bergwand op klimmen.
We stappen af en gaan via een poort de oude stad in. Dan is het flink wat trappen op en inchecken in ons guesthouse. Snel douchen en de stad verkennen. Die zijn ‘s avonds altijd het mooist.
Kotor is echt heel erg mooi! We wandelen door nauwe straatjes, langs dichte souvenirswinkels en gezellige kroegjes. De middeleeuwse gebouwen zijn prachtig verlicht. Het doet me denken aan Le Mont Saint Michel. Echter is de stad groter en lijken de kroegjes niet allemaal van één beheerder te zijn.
De volgende ochtend lopen we met zonsopgang al in de bergen. Een steile trap brengt ons naar een fort. Het ligt er allemaal vervallen bij. Dat maakt het extra mooi! Het uitzicht is eveneens mooi. De baai kleurt rood geel. Het ziet er gewoon prachtig uit!
Terug in Kotor lopen we over de toeristen. We hebben de twee cruiseschepen al leeg zien lopen vanuit het fort. Die mensen zijn nu allemaal in Kotor. Wij pakken snel onze fietsen en zetten de tocht noordwestwaarts in.
Na een kleine 40km laten we Montenegro achter ons en fietsen we Kroatië binnen. Het landschap oogt ruiger, maar de dorpjes zijn even lieflijk als die van hun zuider buren.
Met een bootje varen we Dubrovnik in. Deze oude havenstad wordt eveneens druk bezocht. We tillen onze fietsen een aantal trappen op. ‘This is not a good place to bike’ verzucht een serveerster als we met pijn en moeite onze fietsen de ongelijke traptreden op tillen. Ze heeft gelijk.
Maar we doen het niet voor niets. We eindigen in de zee (ons mini-appartement ligt in de historische stad op 20m van de zee)! Een frisse duik, een biertje en een zonsondergang. Morgen meer?!
Bart van dennBosch October 20, 2019
We hebben diepe bewondering voor jullie. Wat een prachtige plaatsen bezoeken jullie. Elke keer kijken we uit naar jullie verslag. We wensen jullie een voorspoedige reis toe.
Groetjes van Joke en Bart.
deenmenno@gmail.com October 20, 2019 — Post Author
Dankjullie wel! ik krokg ook steeds meer respect voor mijn kuiten. Die houden het toch al 10.000 km vol 🙂
Chris October 20, 2019
Door het verslag begrijp ik nu wel waar de voetbalshirts vandaan kwamen.
Leuk om te lezen hoe vaak jullie toch aardige, lieve mensen ontmoeten die iets mee geven.
deenmenno@gmail.com October 20, 2019 — Post Author
idd! we treffen het wel steeds! alleen maar leuke mensen ontmoet