Er bestaat een causaal verband tussen het enthousiasme niveau en het volume van de medewerker van het toeristeninformatiecentrum in Kastamonu. Met tuitende oren komen we uit het idyllische huisje midden in Kastamonu.
We drinken thee in het informatie centrum en Orhan Arpa praat honderd uit over de prachtige stad. ‘Hier moet je heen, dat is onder constructie, en dit kun je links laten liggen!’
We vertellen dat we wel toe zijn aan een goede sportmassage. Na alle klims en veranderingen in temperatuur hebben onze spieren het best zwaar. Orhan belt met een plaatselijke Hamam en dingt de prijs omlaag. Hij gaat zelfs mee op inspectie! Als we klaar zijn wil hij onze mening weten.
Een ervaring is het bezoek aan de Hamam zeker. We worden ontvangen in de kleine hal. Rondom een fonteintje zijn houten hokjes gebouwd met bedden. We kleden ons uit en worden naar de sauna gebracht.
Na een half uurtje zweten nemen de dienstdoende heren ons mee naar een natte ruimte met een hoge koepel. Hier worden we als twee kleuters gewassen en flink gescrubd. Terwijl zonnestralen door de koepel op dwarrelende stoomdeeltjes schijnen, krijgen we ook nog een massage.
We vergeten even dat het 2019 is en wanen ons in een eeuwenoud badhuis. De zwembroek van mijn masseur breekt een beetje met de illusie, maar dat mag de pret niet drukken. Orhan had gelijk: ‘as a baby’ verlaten we de Hamam om een positief rapport uit te brengen. Fantastisch!
Orhan vertelt dat Jeroen ‘ik eet alles’ betekent in het Turks. We lachen ons een ongeluk. Hij moest eens weten 😀
Na wat heen en weer gebel, verkeerde parkeerplekken en politiecontroles, arriveert een witte Renault Clio met zwart stuur. Deze automaat vervoert twee heeeeeele lieve mensen…. Frank en Steven!
De heren zijn op Istanboel gevlogen en hebben daar een Clio gehuurd. De komende dagen mag onze bagage in de auto! Super chill! Tevens wisselt Frank ons af met fietsen.
Het is even wennen als ik de volgende dag zonder Jeroen de stad uitfiets. Maar het is niet minder gezellig. Met gemak klimmen we de bergen in. Dat is nu reuze eenvoudig zonder tassen. Twee keer trappen en je bent boven!
Dat wil zeggen, Frank is boven. Ik ga niet zo hard. Het lijkt wel alsof onze gasten allemaal veel beter in de benen zitten dan wij! Enigszins gefrustreerd, maar vooral onder de indruk van Franks fysieke prestaties fietsen we Turkije door.
Het is prachtig. Het landschap glooit een beetje. Hierdoor kunnen we ver zien! Onderweg maken we een stopje in Arac. Hier ontvangen we berichtjes van Jeroen en Steven. Die zijn de grotten ingedoken. Indrukwekkende spelonken en spannende plaatjes komen voorbij in de app-groep.
Jeroen heeft Frank goed geinstrueerd in zijn rot-op-rot-hond beleid. Als we een grote blaffende hond op ons af zien komen is Frank zo vliegensvlug als Lucky Luke. Sneller dan zijn schaduw wordt het voortasje opengeritst. Als een ware cowboy richt Frank de taser op de hond.
Hij hoeft hem niet te gebruiken. Franks beweging heeft de hond blijkbaar afgeschrikt. Jeroen schrikt later nog wel wat honden af. Het knetter geluid van de taser is genoeg om de honden van gedachten te doen veranderen: ‘dan maar niet in dat draaiende been bijten’.
De laatste kilometers worden steeds zwaarder. Franks energie lijkt onuitputtelijk. Terwijl ik me de laatste berg opsleep daalt Frank af in een bijzonder bergdorpje.
Safranbolu is een Unesco World Heritage dorp. Het oude plaatsje kent gezellige straatjes, knusse cafeetjes en ook een overweldigende hoeveelheid souvenirwinkels. We eten Turks fruit, köfte en heerlijke yoghurt schotel.
We kunnen hier wel langer vertoeven. Niet in de laatste plaats om het ontzettend welkome guesthouse waar we verblijven. De gastvrouw en gastheer vertroetelen ons en helpen met onze bagage.
Terwijl de mama van het huis mij verwend met een toetje, brengt Jeroen mijn fiets naar de fietsenmaker. Ik had een verkeerde ketting gekregen in Samsun en mijn achterrem blokkeerde mijn band. Daarom was het zo zwaar fietsen!
De volgende ochtend mag ik voor het eerst in het buitenland autorijden. De Clio heeft een automaat, dus over mijn hellingproef hoef ik me geen zorgen te maken.
Cennet heeft me goed geïnstrueerd dus zonder angst en schade rij ik Steven naar Incekaya Canyon. Het is Stevens tweede bezoek aan het glazen terras. We betalen teveel voor thee en genieten van een indrukwekkend uitzicht op de kloof.
‘s Middags ruil ik met Frank van fiets. Ik hoef maar 60km te fietsen naar ons hutje in het bos. Daar staat een fles whiskey te wachten.
Dus we hebben een gezellige avond met een kampvuur. We zien zelfs een vosje (hips!).
De volgende ochtend vertrekken Frank en Jeroen na zonsopgang. Jeroen tikt vandaag 175km af. Na de wissel met Frank fiets ik een kleine 125km. Het is een snelle tocht! We dalen door prachtige bossen en eindigen op een hele lange rechte weg.
Onderweg denken we meerdere keren de Clio te zien. Echter Frank en Steven zijn nergens te bekennen. Niet gek. Want de auto’s hebben geen zwart stuur.
Na de afdaling rijden we een lange rechte weg af. Voor mensen die graag aan auto’s klussen is dit een mooie straat. Zelf heb ik meer met stapels boomstammen en minder met stapels autobanden. De auto garages volgen elkaar in rap tempo op en het verkeer bij Sakarya wordt steeds drukker.
Jeroen veroorzaakt bijna een ongeluk als hij te vroeg wegfietst bij het stoplicht. Zijn spontane actie brengt alle andere bestuurders in beweging. Deze moeten allemaal hard op de rem trappen als ze doorhebben dat Jeroen naar het verkeerde stoplicht zat te kijken.
Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan in ons volgende hutje. Ditmaal bovenop een hele steile berg. Frank heeft heeeeeerlijk gekookt. Dus we hoeven een keer niet uit eten. Wel zo relaxed!
Met een moe lichaam duiken we ons bed in. Morgen bereiken we Istanboel!!!
De route naar Istanboel is met vlagen heel mooi. De fietspaden langs de kust doen de drukke snelweg even vergeten.
Mijn fiets gaat weer stuk. Het vliegwiel is kapot. Hierdoor moet ik met de snelheid van mijn achterwiel blijven meetrappen. Dat is niet zo handig als je de afdaling inzet.
Gelukkig is de fietswinkel van Mustafa dichtbij. Deze vriendelijke man beschikt echter niet over het juiste materiaal. Met de auto brengt hij me naar een andere fietsenwinkel waar mijn vliegwiel wordt vervangen. Hier moet ik 100 TL teveel betalen. Dit vindt Mustafa zo vervelend dat hij mij geen kosten in rekening brengt.
De Turkse gastvrijheid houdt hier niet op. Want net voor we vertrekken brengen de buren van Mustafa ons nog vers fruit en walnoten. Zo lief!
We nemen afscheid van Steven, die moet zorgen dat IntercityDirect blijft rijden (vinkgor). We fluiten hem uit en dan is het hard doortrappen om de boot te halen. Die halen we op het nippertje.
Tijdens de overtocht van Yalova naar Istanbul genieten van échte koffie en een prachtige zonsondergang.
En dan… zijn we er! Istanboel (heette vroeger Constantinopel). Daarover volgende keer meer.
Leave a Reply