#40 Van Sheki naar Tbilisi

Als we Gulluk inrijden, kan mijn geluk niet op. Ik beland éindelijk in de Lada. Ik val zogezegd, met de deur in huis.

We klimmen het dorp in en rijden langs een witte Lada. De beste bestuurder heeft niet opgelet en opent zijn portier. Ik rij er vol in. Fietstas stuk, stuur scheef, slag in mijn wiel en een schram op mijn scheenbeen.

Allemaal lichte schade en met een kusje van Jeroen op mijn been fietsen we vrolijk verder.

Vrolijk is het zeker. Want we wanen ons al een paar maanden bekende wielrenners. Overal worden we toegezwaaid, nagefloten, toegeroepen en uitgenodigd voor thee. Als we op alle uitnodigingen zouden ingaan kwamen we nooit ergens.

De welkome houding van de Azerbaijanen zet zich nog even door bij de grenscontrole. De beambtes zitten een beetje te grappen en noemen me ‘sweet boy’. Ik glimlach schaapachtig en maak plaats voor Jeroen.

Jeroen wordt bijna uitgehuwelijkt aan de ongehuwde collega. ‘Omdat hij in Nederland wil wonen’. Jeroen legt uit dat een man prima met een man kan trouwen in Nederland. Er wordt gegiecheld als een stel brugklassers.

Als Jeroen de vrijgezelle beambte een handkus toewerpt barst het gezelschap uit in een schaterlach. Jeroen heeft de heren een goed verhaal bezorgd en wij gaan een grens over 😉

De overgang naar Georgië is opvallend. Er staan bloemen langs de weg en de huisjes zijn kleiner. Het doet allemaal wat lieflijker aan. Dat kan niet gezegd worden van de honden die ons ‘verwelkomen’ in het dorp. Met een verhoogde hartslag en kippenvel laten we de druktemakers achter en checken we in bij ons Guesthouse.

Het Guesthouse is superleuk! De eigenaresse maakt haar eigen wijn. Deze wordt gemaakt van druiven uit de tuin. Het eten is voortreffelijk en er zijn nog meer bloemen. We zijn 10 minuten in het groene Georgië en nu al fan!

Dat groene landschap heeft ook water nodig. Dat krijgt het de volgende dag. In de stromende regen klauteren we de bergen in. In verte zien we de toppen verdwijnen en drijven suikerspinachtige wolken over de rotsen.

Het ziet allemaal heel zacht en fluffie uit. Bovenin de berg is het alles behalve zacht en fluffie. Het is vooral nat en we zien geen hand voor ogen.

Het is een afwisselende tocht met één constante. De onophoudelijk miezer. Deze zet zich in de laatste etappe om tot een druilerige bui. We moeten nog 2 km tot het hotel. Eitje! Of toch niet? We zijn tot op het bot nat, de weg gaat steil omhoog en Jeroens batterijen zijn opeens op. Geen navigatie meer.

Gelukkig ontmoeten we een ontzettend lieve filmproducent die ons de weg wijst. We krijgen zelfs nog een fles, zelfgemaakte, wijn mee om op te warmen. Hoe lief zijn de mensen toch!

Dat geldt ook voor het ontvangstcommittee van het hotel. We worden als twee verzopen katjes onder de warme douche gezet en er wordt heerlijk voor ons gekookt.

De volgende dag is het in sneltreinvaart naar Tbilisi. We rijden een drukke en uitgestrekte stad in. Tbilisi kent een oude kern met steile kronkelende straatjes.

Verschillende kerken versieren de stad. Met als klapper, de Kathedraal van de heilige Drievuldigheid. De kerk is de drie-na-hoogste Oost Orthodoxe kathedraal van de wereld en betrekkelijk jong. De fundatie werd in 1995 gelegd en in 2004 was hij af.

Thijs is al een paar dagen in Tbilisi. We ontmoeten hem in het hostel. Superleuk om met een nieuwe reisgenoot verder te fietsen!

We vinden eindelijk een bar. Samen met Thijs en de Zwitsers beleven we hier een verrassend dansvolle zondagnacht. De volgende ochtend slepen we ons naar de bazaar. Thijs koopt voor € 189 een fiets. Wij fixen onze fiets en duiken er vroeg in. Morgen op naar de kleine Kaukasus.