#26 Van Taraz naar Shimkent

“zo’n kind in je kruis en een vader met een verzuipende peuter in je nek” zo vat Roos ons bezoek aan het zwembad samen. We zijn in Taraz, het is zaterdag 17:30 en het is 40 graden in de schaduw.

Nadat we de snackbar uitgedreven zijn van de warmte, proberen we verkoeling te vinden in het water. Dat lukt! We krijgen er bier én pizza pepperoni bij! Laat die zon maar stralen! NOG EEN BIER voor tafeltje 4!

Terwijl er vier man sterk mijn bediening opnemen komt er een zonnetje uit het water 🙂 Het is Jeroen. Zijn ‘gebruinde’ huid steekt goed af tegen de lichamen van de Kazachstanen.

In de avond bezoeken het Karakham Mausoleum. Helaas staan we voor een gesloten hek. Als we weglopen stopt een busje met bedevaarders. Zij wenken ons ‘kom erbij!’. Dat doen we. Maar zelfs dit gezelschap lijkt de bewaker niet te overtuigen.

Terwijl we wat ongemakkelijk staan te wachten. Knielt het gezelschap voor het hek. Wij worden gewenkt mee te bidden. De oudste man, op zijn knieën voor het hek, gaat voor… Dan is het klaar. Het hek blijft dicht, maar we hebben gezellig gebeden. Nou… dat dus…

Na een avondje stappen in Taraz (lees: rondlopen) vinden we weer verkoeling bij het zwembad. Dus DIT doen mensen een hele week in een all inclusive! Warm worden, afkoelen, eten, slapen, warm worden, afkoelen… best lekker voor een dagje!

Net voor we vertrekken ontmoet Jeroen Nurbolad. Hij neemt ons mee naar het Jacky Chan eetcafé om de hoek. Terwijl Nurbolad en Ronde Rozie een sigaretje roken, leer ik alles over Q-Pop. Nurbolad’s dochter is fan en zingt zelfs een liedje voor me.

Bij het afscheid krijgen we alle drie 100 tenge. We mogen het muntje niet uitgeven. Als we het bij ons dragen zal het geluk brengen. We stoppen ons geluksdubbeltje in onze zak en vertrekken.

De gesprekken gingen super soepel dankzij google translate. Dat is echt een universal translator. Alhoewel… niet altijd 🙂

De volgende dag klimmen we met het zweet in de naad de bergen in. Onderweg deelt een vrachtwagenchauffeur bevroren water uit. Dit doet ie terwijl hij rijdt. Roos ligt bijna onder de wielen en Jeroen’s fles verdwijnt onder de wagen. Ondanks de ‘bijna dood ervaringen’ hebben we nu wel ijskoud water!

We wikkelen de fles in een joggingbroek. Zo blijft het water lekker koel. Dat hebben we geleerd van Aziz de drinkyoghurtboer!

Bovenop de top zweten we peentjes. Mijn tomaat proeft een beetje zout. Alsof je een tony chocolonie reep met zeezout eet… alleen dan een tomaat. Mijn handen en gezicht zijn zo bezweet dat alles zout smaakt. Best lekker eigenlijk.

We dalen af naar een dorpje en besteden onze lunch tussen dronken Kazachstaanse mannen. Er wordt flink getankt om 13:00 en sommigen zijn al een eind heen. Als ik zonder telefoon vertrek komt een van de gasten ons met de auto achterna! ‘Je telefoon lag nog op tafel’ zegt de vriendelijke man. Echt super aardig!

We overnachten in een hotel met zwembad(!).

De volgende ochtend rijden we langs een bekend tafereel. Het is 6:00 en langs de kant van de weg staan koeien. Hun eigenaren wachten op de ‘koeien-uitlaat-service’. Het heeft iets schattigs. Het lijkt op ouders die wachten op de schoolbus. Slaperige ogen van mensen die liever in bed hadden gelegen.

Gelukkig is de hoedster onderweg. Haar 3 koeien zullen aan het eind van de straat aangevuld zijn tot een dertigtal. Deze neemt ze mee de velden in. Aan het eind van de dag worden de koeien teruggebracht naar hun rechtmatige eigenaren.

Vandaag is het weer klimmen. Hierdoor hebben we prachtige uitzichten! Onderweg komen we (net als in heel Kazachstan) veel kuddes tegen. Schapen, koeien en geiten. De dieren lopen met gevaar voor eigen leven de snelweg over of staan te grazen langs de kant.

De plaatjes van een cowboy op uitgestrekte vlaktes doen idyllisch aan. In werkelijkheid zou ik niet willen ruilen. De hele dag in de zon en dan wiebelend op een paard… laat mij maar fietsen op de snelweg, das een stuk comfortabeler. Leve het asfalt!

Op dit asfalt bereiken we zonder kleerscheuren Shymkent. Onderweg rijden we langs twee opmerkelijke woningen. Twee gammele schuurtjes zijn gebouwd op de romp van een roestig schip. Wat de boot-huis-wrakken hier doen blijft een raadsel. Het maak wel voor een mooi science-fiction-steam-punk-achtig plaatje.

Shymkent onderscheidt zich niet in schoonheid. Communistische flats vormen de skyline van de stad. Op straat niveau tref je veel groen in beton. Het is een levendige stad. De parken zitten vol met inwoners die verkoeling zoeken bij de vele fonteinen. Dit zijn echt echte publiekstrekkers.

Shymkent is een interessante stad. In ieder geval als je Pokémon Go mag geloven. Er zijn in de binnenstad veel gyms te vinden. En gyms zijn bezienswaardigheden. We nemen de proef op de som… Let’s Go!