We gaan door op het Chesapeake & Ohio Canal Trail. Het is vals plat naar beneden over een oud jaagpad. Deze gaat langs wel 74 sluizen.
Thijs krijgt wel een scheef beeld van Amerika.
Prachtige fietspaden door de natuur, lieflijke sluishuisjes, bijna geen auto te bekennen.
Hier komt verandering in.
De tweede dag weten we nét op tijd te schuilen voor een enorme bui.
Het nieuws waarschuwt voor een zware storm en overstromingen in de nacht.
Beter niet kamperen in de rivierbedding.
Daarom slapen we in een Super 8 motel. Dit is de Shimano Altus Derailleur onder de Amerikaanse motel ketens. Niet de slechtste dus, maar wel de full experience: luide airco, schamel ontbijt, twee hele grote bedden, onbegrijpelijke douchekop, een gesloten zwembad, funky luchtjes en overal vloerbedekking.
De weg naar het motel heeft geen fietspad, noch is er een wandel route. We moeten dus over de hoofdweg het smoezelige stadje Hancock verkennen.
‘Lintbebouwingen’ merkt Thijs op. Dat klopt. Zoals ieder Amerikaans dorpje bestaat Hancock uit één rechte straat. Hier lijkt willekeurig het één en ander te zijn gebouwd. Er zijn wat winkels, woningen, restaurants en een benzinestation. Alles los van elkaar, grote parkeerplaatsen, heel veel verkeersborden en slecht wegdek.
We eten bij een Route-66-achtig restaurant. De eigenaar is losgegaan op het thema ‘hond’ en het lijkt alsof iedereen uit het dorp heeft mee gespaard aan de aankleding van het restaurant.
De storm maakt, naar ons weten, geen slachtoffers. Echter, moet deze dixi het wel ontgelden. ‘Is ook wat, ziet je lekker te kakkeh, krijgie een boom op je hasses!’ Aldus Thijs.
Verder is het stuiteren en soms zelfs klimmen over gevallen boomstronken, takken en bladeren.
Met enige regelmaat trekken we een tak tussen onze ketting weg.
Goed dat we niet hebben gekampeerd!
Na vijf dagen fietsen begint Thijs’ onderkantje te prostaatteren. Niet gek, want onze benen verzuren steeds sneller.
We ontmoeten iedere dag de familie Bacik. Deze stoere Pittsburgheanen (?), fietsen ook naar Washington. In tegenstelling tot ons hebben zij geen 4000 km getraind. Desalniettemin leggen ze het zonder morren af. Petje af!
Als we aankomen in Washington DC kijkt Thijs terug op een mooie rit. Veel van Amerika hebben we niet gezien, maar, zo zegt ie zelf:
‘Wat heb je toch een hoop geluksmomentjes tijdens het fietsen. Het zijn de kleine dingen; eten, slapen, schijten. Geniet je opeens meer van!
Met 572 kilometer in zes dagen zwaaien we af bij het Witte Huis. Nu drie dagen bijkomen… al heeft Jeroen al weer plannetjes om Washington DC onveilig te maken…
Flora en Fauna Quiz voor Lisa en Alex
Onderweg zien we steeds plonsjes in het water. Het duurt even voor we door hebben welk diertje steeds voor ons weg springt. Kunnen jullie het zien?
Leave a Reply