“This table is reserved” zegt de ober als we drie uur lang op het terras ziten. “Would you mind if we move your table over there?” De ober wijst naar een tafel verderop.
Geen probleem! We zijn wel toe aan een nieuwe uitkijk. We verhuizen… mét onze tafel! Twee man tillen onze tafel op en ruilen hem om. Enigszins verbaasd kijken we naar deze opmerkelijke maar efficiënte tafel-estafette.
We verbazen ons wel meer in Bukhara. Zo worden we per ongeluk opgesloten in een Madrassa. We worden afgezet voor een ‘kijkje’ op de verwoeste citadel en als we fried potatoes bestellen krijgen we fried tomatos (wel errug lekker!). Bukhara is een verrassende stad.
Verrassend was vooral Bukhara’s schoonheid. Krappe steegjes met vervallen huisjes worden afgewisseld met eeuwenoude Madrassa’s. Dit zijn omheinde binnenplaatsen die dienst deden als universiteit, markt, moskee of iets anders.
Een hoge rechthoekig portaal siert de entree. Deze zijn rijk versierd met prachtig mozaïek en bladgoud. De gebouwen zijn nog steeds in gebruik en zeker een bezoekje waard.
De volgende ochtend staan we nóg vroeger op. We willen een flinke afstand fietsen. Dus na drie biertjes is het handig om te stoppen. Gelukkig biedt Centraal Azië een rijke keus aan alcoholvrije drankjes. In tegenstelling tot Europa zijn deze niet mierzoet én bijzonder dorstlessend.
We fietsen weg voordat de zon opkomt. De rode bal stijgt langzaam en verwarmt onze ruggen. De temperatuur is aangenaam. Dat kan niet gezegd worden van het wegdek. Onze afgetrainde billen hobbelen alle kanten op.
Het wordt een lange tocht met veel herhaling. Links en rechts strekt te steppe zich eindeloos uit. Herhaaldelijk, maar op willekeurige momenten, waarschuwen verkeersborden voor hobbels in de weg. Spuit elf geeft ook modder, denk ik, maar toch aardig dat ze het melden.
Herhaaldelijk zijn ook de trucks die kleine busjes vervoeren. De Chevrolet Damas zijn bijzonder populair in Oezbekistan. Er passen ook bijzonder veel mensen in! Naast de vele Chevvy busjes is er nog een auto die we herhaaldelijk zien.
Mocht je je afvragen waar alle Lada’s zijn gebleven, dan is het antwoord: hier. Overal waar we fietsen, passeren we prachtig opgepoetste Lada 1600s. Ik vind ze oogstrelend. Het is echt een auto zoals je hem vroeger tekende. Als ik later groot ben wil ik er ook één (maar dan wel met een schone motor). Vroem vroem!
Na 150km eten we bij een smoezelig wegrestaurant. We mogen hier blijven slapen. Als na het eten de eetbank naar een donkere hoek wordt versleept wordt het ons duidelijk. We slapen onder de sterrenhemel vannacht.
Het voelt een beetje alsof we in de voortuin van een ondieper/sterrewijker liggen. De sfeer is gelijk aan een volksbuurt. Mensen komen en gaan. Er wordt luidkeels gedronken en kinderen klimmen nog net niet over ons bed.
Bij de politiepost, 10 meter verderop, is het een drukte van belang met auto- en vrachtwagencontroles. Ondanks de nachtelijke hectiek hebben we geen moeite om te slapen. Als we de volgende ochtend opstaan krijgen we de zonsopgang er gratis bij.
Er volgen weer 130km over een rechte weg. Sinds het vorige dorp hebben we de hobbelweg verlaten. We rijden op een strak betonnen snelweg, dwars door de woestijn. De vegetatie wordt steeds kleiner en her en der zien we de eerste zandduinen. Het is prachtig. En met een Star Trek Hoorspel op mijn koptelefoon best afwisselend :).
We schuilen voor de zon in een duinpan en doden de tijd door ‘the mind’ te spelen. Als we level 6 hebben gehaald stopt een fietser.
De 23 jarige Engelsman peddelt door het leven als Jake. Zijn fiets route is nog een stukkie indrukwekkender dan die van ons. Hij reist van Brisbane (Australië) terug naar het heuvelachtige Sheffield (U.K.).
Gezamenlijk leggen we de laatste kilometers af. Deze ontmoeting geeft Jeroen hernieuwde energie. Ik heb het ook en noem het: uitsloofenergie. Energie die je krijgt omdat je je wilt uitsloven voor een ander.
Met deze laatste restjes doorzettingsvermogen bereiken we het restaurant. Hier mogen we ook slapen, zolang we wat eten. Ze hebben alleen riba, riba of riba. Ik wordt meegenomen naar de keuken waar enorme vissen in de vriezer liggen.
We krijgen een vis van 1,7 kg. Het bevroren beest wordt in stukken gehakt en in de frituur gegooid. Wij worden na een koele ruimte gebracht waar de TV staat te schreeuwen. Hier eten en slapen we vannacht.
Na een onrustige nacht met uitstapjes die me 34 muggensteken opleveren, een muziek nummer dat op repeat staat en een airco die uitvalt, stappen we weer op de fiets.
Het is een zware tocht. Wind tegen, klimmen en ontzettend warm. Aan het eind van de dag rijden we de woestijn weer uit en komen we aan in Turtkul.
Tijd voor een welverdiende douche en een biertje! Na twee halve liters vallen we om en duiken ons bed in. Door de woestijn fietsen is best stoer, ontzettend mooi en zit vol verassende ontmoetingen.
Leave a Reply