#15 Van Liuyuan naar Turpan

‘Bùnéng, bùnéng!’ Dat is de eerste reactie van het treinpersoneel. De fiets is te groot, hij mag niet mee. Gelukkig hebben we deze reactie verwacht.

We kijken beteuterd en we doen een beetje verbaasd. De fiets mag niet groter zijn dan 1,20m wordt ons gezegd. Ik zeg dat we ze kleiner kunnen maken.

Buiten pakken we 6 puinzakken uit onze tas. Deze hebben we gisteren met 一生有你 gekocht. Nu maar hopen dat de fietsen erin passen.

Het fietsenpakketje

De wielen gaan eraf. De tassendragers aan de voorkant schroeven we los. Met spanbanden bevestigen we de wielen en tassendragers aan het frame. Daarna schuiven we de puinzakken over het pakketje heen. Het cadeautje krijgt een strik van geel plakband. Klaar is kees!

Teruggekomen bij de beveiliging, gooien we hogen ogen met ons pakketje. Het past zelfs door de x-ray! Dit geldt niet voor onze messen en scharen. Die worden ingenomen.

De gate voor het perron

In de stationshal gaat het anders dan in Nederland. Passagiers wachten op de aankondiging van hun trein. Zodra je trein is aangekondigd, gaan de poortjes open en moet je binnen 12 minuten op het perron staan.

Snel naar beneden

Niet iedereen is gecharmeerd van dit systeem. Een man met 20 koffers (!) wurmt zich door de poortjes. Daarna moeten de rolkoffers de roltrap af. Dat gaan ze! En hard ook! De één na de andere rolkoffer klettert de roltrap af.

Als onze trein wordt aangekondigd, worden we enorm geholpen door het personeel! Zo mogen we als eerste langs de poortjes en worden we op het perron op de juiste plaats gezet.

Langzaam omhoog

Maar we zijn nog niet op het perron. We gaan eerst rustig de roltrap af. De tassen volgen de fietscadeautjes naar de tunnel.

Eenmaal beneden moeten we weer omhoog. Dit keer zónder roltrap en zonder lift! Met verzuurde armen komen we uitgeput op het perron. Tijdens het fietsen hebben we duidelijk alleen onze beenspieren getraind. Maar we zijn er!

Tjoeke tuuuuuuuuut

De trein brengt ons in 3 uur naar Tuha. Dat ligt 500km verder. Met 191 km/uur schieten we door de woestijn! Het is spectaculair!

Desolate, uitgestrekte, geel-grauwe landschappen schieten voorbij. Ik vind het prachtig! Ik vind het vooral prachtig dat we de woestijn met de trein doorkruisen 😉

Van Tuha naar Turpan

Nadat ik zout ipv suiker in mijn bonenpap (chinese variant van Brinta) gooi, vertrekken we uit Tuha.

Jaknikkers

De weg leidt ons dwars door de olievelden. Er hangt een penetrante lucht en ja-knikkers bewegen sloom op en neer. Na een hobbelige grindweg arriveren we bij de eerste politiepost.

Controle, controle en… controle

We zullen er nog meer tegenkomen. Op grote kruispunten en zelfs in het restaurant vraagt de politie om onze gegevens. Er rijdt zelfs een zwarte auto met geblindeerde ruiten achter ons aan. Ook door de bergpas worden vergezeld door iemand op een motor 🙂

Het is niet bijzonder spannend. Bij alle 9 controles zijn de beambtes ontzettend vriendelijk. Opmerkelijk is het wel.

Bed in de tuin

We rijden door de eerste oeigoerse dorpen. Ieder huis heeft een bed (!) voor de deur. Sommige bedden zijn prachtig versierd. Gekleurd houtwerk met bewerkte spijlen. Het ziet er gewoon prachtig uit.

Op sommige bedden zitten hele gezinnen te kletsen of worden kaartspellen gespeeld. Soms staat er een klein thee tafeltje op het bed. Maar veelal zien we mensen slapen.

De oeigoerse dorpen zijn een stuk opgeruimder dan de voorgaande dorpen. Overal zijn mensen aan het vegen en massa’s oude meuk wordt netjes uit het zicht gehouden.

De bergpas

Het gaat allemaal zo voortvarend dat we om 12:00 al 75km hebben afgelegd. Na de lunch leidt de route ons de Flaming Mountain Pass is. Een treffende naam voor deze imposante bergpas!

Het is hier zo mooi dat ik er een beetje emotioneel van wordt. Muren van geel en bruin gesteente rijzen aan weerszijden de lucht in. Een slingerpad brengt ons van de ene prachtige vista naar de andere oogstrelende doorkijk.

Een écht eeuwenoud dorp

Als klap op de vuurpijl eindigt de pas met een uitzicht over een eeuwenoud dorp. Dit is een beetje de Chinese equivalent van Orvelte. Het klei-stenen dorp is een openluchtmuseum waar zo’n 60 gezinnen wonen.

We lopen een rondje door het dorp en wandelen pardoes iemands achtertuin in. Gelukkig worden we op tijd gewaarschuwd, anders waren we ook iemands keuken ingelopen.

Turpan de wijnstad

De laatste 54km naar Turpan is eveneens prachtig. De provinciale weg voert dwars door wijnvelden, gezellige dorpjes en prachtige vlaktes.

Moe en vol van nieuwe indrukken checken we in. Tijdens het eten breken we een flesje rijstwijn en checken we nog even de lokale club. Uitgaan in China is toch echt wat anders…