#26 Chicago go go go!

Het bruist! Chicago is één en al beweging als we de stad binnenrijden. Auto’s schuifelen als onzekere pubers door de straten. Stoplichten worden opgevolgd door stopborden, om plaats te maken voor meer stoplichten.

We schuifelen lekker mee. Met een kleine 4 kilometer per uur zien we de gebouwen groeien. Bungalows worden woningen. Woningen worden flats. En flats worden torenhoge wolkenkrabbers.

Wat een stad!!! Het ene gebouw is nog imposanter dan het andere. Van de informatiedichte tourguide leren we hoe Chicago booming was in de jaren 20 (van de 20e eeuw).

Niks was te gek. Er werd gebouwd en gebouwd. Art deco versierde gevels, parken, zelfs een goudvergulde fles bovenop een wolkenkrabber werd gebouwd als dikke vinger naar de drooglegging. Alles kon!

Maar toen kwam de beurscrisis. Jaren van verval volgden en op een gegeven moment stond Chicago synoniem voor criminaliteit en de maffia.

Mijn vader kwam hier vaak in de jaren 90. Hij vertelde dat huurauto’s regelmatig werden aangereden. Als dat gebeurde, moest je vooral niet uitstappen, maar rustig doorrijden. Sommige wijken waren zo gevaarlijk dat je er niet moest komen.

Hiervan is niks meer te zien. Chicago is opvallend schoon en opgeruimd. Ook is het heel groen. Overal tref je bloemenperkjes en bomen.

We bezoeken het gigantische Chicago Institute of Art, waar we een Van Gogh, Mondriaan en Seurat bewonderen.

We lopen en lopen, en we slenteren van de ene bijzondere plek naar de andere. Vandaar de pijn in de hamstrings.

We sluiten de dag af aan het strand op een mooi terras, waar we de zon zien ondergaan onder de spectaculaire skyline van Chicago.

De volgende dag wandelen we weer een stevige 20.000 stappen door deze immense stad. We willen Pa nog meenemen naar een echte American Diner. Als we Ed Debevic’s ingaan, worden we verrassend onvriendelijk ontvangen.

‘Are any of you European?’ wordt gevraagd. ‘We’re closed,’ is de reactie op Pa’s volmondige ‘yes’. Het concept van het restaurant is dat de bediening lik-op-stuk geeft, zich verveeld gedraagt en (voor Amerikaanse begrippen) bijzonder onbeschoft is.

Ik wil eerst rechtsomkeert maken. Echter, ik lig bijna rollend van het lachen onder de tafel. Het is echt heel geinig! De serveerster gaat helemaal los als ik nog een plakje kaas voor mijn hamburger bestel… ‘It’s called a cheeseburger!’ Als klap op de vuurpijl doen alle serveersters nog een dansje. Genieten!

We sluiten de tweede dag af bij de Gay Pride Parade in Boystown. Het is een vrolijk en uitgelaten feest op straat.

Iets anders dan de Pride in Birmingham, maar ook heel gezellig.

Voordat Pa op het vliegtuig stapt, bezoeken we Chinatown en The Green Mill. Dit is de kroeg van Al Capone.

We zitten in een booth van het donkere café. Er wordt heerlijke bluesmuziek gespeeld. Het voelt alsof je in een film noir bent beland. Geroezemoes onder muziek. Mensen die meeknikken op de muziek en soms een dansje wagen. Het is dé perfecte afsluiter van twee weken met Pa op pad.

Als we Jan de volgende dag naar het vliegveld brengen, verlaten we Chicago O’Hare met een auto die opeens twee keer zo groot lijkt.

We verkassen binnen Chicago naar Boystown. Hier hebben we een heerlijk ontspannen tijd. Ik doe nog een poging om een Super Smash Brothers-toernooi te winnen en haal het zelfs tot de tweede ronde!

We hebben wat te vieren, want Jeroen mag volgende week weer fietsen van de dokter! We halen de fietsen van de auto en knappen ze nog een beetje op. Daarna laten we ze achter bij de fietsenmaker. Vijf weken op en in een auto is niet het beste voor ze.

Over een week mogen we ze ophalen. Tijd genoeg om het westen van Lake Michigan te verkennen.

Flora en Fauna quiz voor Lisa en Alex.

Onderweg komen we veel ganzen tegen, zoals deze schoonheid in Atlanta. In en rondom Chicago zien we andere ganzen tegen. Deze hebben meestal een bruin lichaam en zwarte hals. Kunnen jullie bedenken welke gans dat zou kunnen zijn?

Tip, hun naam begint met een ander land…