From Beijing to Utrecht

#33 Van Turtkul naar Nukus

Khiva, dé attractie van west Oezbekistan. We bereiden ons goed voor. Volgens ‘the internet’ moet je er vroeg heen, is alles schreeuwend duur én loop je over de toeristen.

Dus met gesmeerde boterham en twee flessen water nemen we de taxi naar deze touristtrap.

Onze ervaring is veel positiever. Khiva is waanzinnig! Er is geen kip op straat en de 2€ voor een halve liter bier op een terras met uitzicht vind ik schreeuwend goedkoop.

De eeuwenoude stad is volledig gerestaureerd en hangt van bezienswaardigheden aan elkaar. Ieder straatje is een spannend doorkijkje naar de volgende Madrassa of Moskee.

Als je hier rondloopt kun je je goed voorstellen hoe mensen hier eeuwen geleden leefden. Lemen muren, gemaakt van stro, zand en klei, verbinden stenen gebouwen met prachtige koepels en complexe mozaïeken.

De domtoren van Khiva is een grote blauw-groene zuil die boven alles uit torent. Ik vraag me af waarom we nergens een kleine versie van de toren kunnen vinden voor in vensterbank. Zonder iets te kopen lopen we verder in deze sprookjesstad.

We hoppen van terras naar terras. Bij het Caravan Restaurant moeten we een foto maken van een nieuw gerecht. “De foto komt op de menukaart” zegt de eigenaresse. Trots dat we iets achterlaten in Khiva vertrekken we naar de volgende luierbank voor Ayran en bier.

De volgende dag rijdt Jeroen een lekke band. Een hele spijker is dwars door zijn buitenband heen gestoken! Terwijl we deze curiositeit repareren, heeft Jeroen nog een gevalletje dat urgent aandacht behoeft. Dit kan bij Murat in huis. We worden direct uitgenodigd voor de thee.

10 minuten later zitten we in de gastenkamer te tafelen met de aannemer. Het is reuze gezellig. Met handen en voeten kletsen we over van alles en nog wat. Murat verrast ons met koffie(!) en een heerlijk ontbijtje.

Na deze Oezbeekse gastvrijheid vervolgen we onze reis. Links van de weg ligt de grens met Turkmenistan. Dit is een natuurlijke grens. Een enorme rivier verdeelt de twee landen. Hierdoor is het aan de linker kant prachtig groen.

Rechts van de weg is zand. Rode, gele en oranje tinten wisselen elkaar af. We moeten denken aan de ‘colored mountains’ in China. In de verte zien we donkere bergen die sterk afsteken tegen de felle kleuren van de zandvlaktes.

Een schilderachtig uitzicht zien we na een lange klim. Rechts van ons ligt een woestijn die me doet denken aan de jaren tachtig tekenfilms van de Transformers. In mijn fantasie zie ik het Autobot ruimteschip al ergens half bedolven in een berg liggen. “Optimus Prime to Teletron One! Come in!”

Links ligt een vruchtbare oase. De bergrug en het gele zand stoppen abrupt om plaats te maken voor rijstvelden, bomen en andere vegetatie. Er is zoveel kleur dat ik niet verder wil fietsen. Maar onze maag vindt van wel. Met enige tegenzin stap ik op mijn fiets en rij door naar het eerstvolgende restaurant.

In de restaurants wordt weer Riba geserveerd. Maar na onze vorige vis-ervaring, bedanken we liever. Het is ook zo gek. Zit je midden in de woestijn, kun je alleen maar vis krijgen. De grensrivier is de logische ‘boosdoener’… toch voelt het een beetje gek.

In het volgende restaurant ontmoeten we Asadbeck en Abos. Asadbeck* is de zoon van de restaurant eigenaresse. We worden uitgenodigd om bij hem thuis te slapen.

Asadbeck woont in een enorm huis. Het is een typische woning voor de regio. We hebben ze veel langs de weg zien staan. Ik dacht dat deze Oezbeekse Vinex-Wijk-Woningen twee-onder-een-kap-woningen waren. Het blijken zelfstandige wooneenheden. Ruim opgezet, met een enorme tuin!

Na gezellig te hebben getafeld neemt Asadbeck ons mee naar een 2000 jaar oude begraafplaats. Deze Dakma is een heuvel waar men een enorm plateau op gebouwd heeft. Hier werden de lichamen van overledenen achtergelaten.

De mensen uit de omgeving begroeven hun doden niet. Het werd als onrein (niet halal) beschouwd om een dood lichaam in de gezonde aarde te stoppen. Bovenop de Dakma werd het lichaam teruggegeven aan de natuur.

Het was een spannende rit in het donker over de hobbelige zandwegen. De taxichauffeur lijkt geenszins onder de indruk. Met een rotgang scheurt de beste man door het onverlichte en kronkelende pad.

In het licht van de halfvolle maan, hebben we de Dakma beklommen. Deze was verrassend hoog! Bovenop hadden we een prachtig uitzicht over de grote rivier en het woestijnlandschap.

De volgende dag is het een kleine 50km fietsen naar Nukus (nu 💋). Dat ligt naast Nokus (🚫💋). Hier slapen we dan tóch in een tent, in de lobby, van het hotel.

Aangezien alle kamers vol zijn, mogen we in een ‘yurt’ slapen. Hier wordt een klamboe overheen gehangen. Zo kunnen we voor 8€ in de binnentuin/lobby van het hostel slapen. Geen probleem! Wij hebben op gekkere plaatsen geslapen de afgelopen tijd**

Nukus zelf is een uitgestrekte stad. Grote lanen doorkruisen de stad. Er zijn weinig cafeetjes te vinden. Maar gelukkig zijn er wel voldoende trouwwinkels.

Trouwen is bijzonder aanwezig in Oezbekistan. In praktisch ieder dorp kun je wel een jurk of fotoshoot regelen. Soms nog makkelijker dan een hapje eten. Ook reclame borden en tv reclames lijken over niks anders te gaan.

We passeren dan ook met grote regelmaat trouwfoto-shoots. Je herkent ze meestal aan opgedirkte dames die heel verveeld op een bakje zitten. Je kunt er je geld op inzetten, niet veel later zit een bruid in het gras met een scala van fotografen om haar heen.

Zelfs in een stad als Nukus treffen we trouwerijen en fotomomenten. De gebouwen lenen zich meer voor statie portretten, maar het bruidspaar doet het met wat voor handen is.

Vanavond slapen in een nepyurt en morgen op naar het noorden. Onze laatste fietstocht in Oezbekistan…

*Asadbeck wil reizen organiseren in deze regio. Het lijkt ons een goeie reisleider, spreekt goed Engels en weet veel over zijn land te vertellen: dus mocht je deze kant op willen: stuur hem dan ff een mailtje. Dat kan via Jeroen of mij

**Onze top 3 gekke slaapplekken

  1. In het wachthuisje van de Chinese politie
  2. In de logeerkamer van een valsmunter bij bij de grens van Kirgizië.
  3. Op het terras van een wegrestaurant naast de politie controlepost

Next Post

Previous Post

8 Comments

  1. Patty August 11, 2019

    ❤️ Jullie blogs

  2. Bart van den Bosch August 11, 2019

    Elke keer weer geniet ik van jullie leuke verhaal en de prachtige foto’s. De verhalen van de lange afstands fietser Frank van Rijn zijn er niets bij. Alkmaar is, vanwege het EK wielrennen, even het middelpunt van Europa, maar steekt kneuterig af tegen de exotische plaatsen die jullie bezoeken. Heel veel plezier bij jullie volgende etappe. Groetjes van Joke en Bart.

    • deenmenno@gmail.com August 11, 2019 — Post Author

      Wow! Dankjewel Bart! Dat is een groot compliment! We proberen het vast te houden!

    • deenmenno@gmail.com August 17, 2019 — Post Author

      Dankjewel! Wij gaan alleen niet zo hard 🙂 met een gemiddelde van 20 km/uur ijn we een slak vergeleken met Frank van Rijn 🙂

  3. Chris August 11, 2019

    Jongens, wat een reis en ontmoetingen.
    Geweldig mooie foto’s.
    Lekker doorgaan zo

    • deenmenno@gmail.com August 17, 2019 — Post Author

      Met deze wind (in de rug), geen probleem!

  4. Krista August 12, 2019

    Heerlijk om al jullie verhalen telkens te lezen jongens!! Echt top!

Leave a Reply to deenmenno@gmail.com Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: