#28 weer op de fiets!

Het mag! Eindelijk weer fietsen! Onze fietsen zijn opgeknapt door fietsenmaker Vincent. Ik laad ze op, poets nog even het rode Oklahoma-zand eraf. We zijn klaar voor vertrek!

‘We gaan het rustig aan doen,’ belooft Jeroen. 105,5 kilometer later duiken we ons bedje in… rustig aan… ammehoela!

Als we langs het strand fietsen, hebben we meteen weer heul veel aandacht. Mensen knikken naar je op straat, andere fietsers moedigen je aan, auto’s rijden mee: “Where are you going?!” Heerlijk! We zijn niet meer een anoniem blikje met wielen!

Amerikanen stellen best moeilijke vragen aan tegemoetkomend verkeer: “What is your route?!”, “Are you part of a team?” Ik voel me bijna bezwaard dat ik ze niet in een split second beantwoord.

Even stilstaan leidt ook direct tot contact. Zo maakt Donna Summers deze gezellige foto — dank!

Het is goed fietsen de stad uit. Een kilometerslang fietspad met het beste asfalt van de VS leidt ons langs Lake Michigan.

Aan de rand van de stad wordt het wat ruwer. Kolencentrales en spannende fabrieken torenen boven ons uit. Het ruikt naar gas, olie en iets onbeduidends. Welkom in het Pernis van Indiana.

Na ‘Pernis’ volgt een wijk waar mensen minder fortuinlijk zijn dan in de stad. Tussen vier ijzeren hekken is zwart beton gestort. Hier spelen de kinderen van het kinderdagverblijf. We worden meteen opgemerkt en toegezwaaid.

We zwaaien vrolijk terug, maar van binnen voel ik me anders. Het is echt heet vandaag, en die ‘speelplaats’ biedt geen verkoeling.

Langs de weg staat het ene vervallen huis na het andere. Armoede in Amerika is echt wat anders.

Het ‘rustig aan doen’ betekent wel dat we vaker dan eerst (iedere 1,5 uur) een stop maken. Zo stoppen we bij Dean in zijn dive bar. Het is hier opvallend druk om 11:00 ’s ochtends. Dean is onder de indruk van onze reis en deelt ons verhaal met iedereen die het wil horen. Wat een fijne vent! En wat een lekker broodje brisket.

In St. Joseph overnachten we bij James. De 74-jarige mechanical engineer, fietser, wereldreiziger, vader, vrijwilliger… wat doet-ie niet!? Hij verwelkomt ons hartelijk in zijn huis.

We eten een enorme maaltijd bij de Mexicaan en onze Warmshowers-host laat ons de stad zien. James kent iedereen! Wat een fijne vent! Die gaat deze zomer de Kilimanjaro beklimmen! Petje af.

We vertrekken de volgende dag met zijn drieën. Het is vroeg, want James moet vanmiddag nog gaan wandelen(!).

Het is een dag van luchtjes. Heel veel wiet op straat, wat dode dieren langs, gevolgd door geparfumeerde voorbijgangers, geitenmelkzeep, citroengras, havenwater, afval, zwetende pubers en… onszelf.

Na drie dagen fietsen wordt het hoog tijd voor een wasbeurtje in South Haven. Met onze wasstrips onder de arm wassen en drogen we voor slechts 5 dollar in de Coin-Up Laundromat.

Een uurtje later liggen we op verse handdoeken op het strand van South Haven. Handig hoor, vroeg vertrekken. Zo wordt het heel lang chillen met die billen op het strand met zoet water!

Flora en Fauna quiz voor Lisa en Alex

Als je goed kijkt zie je overal vuurvliegjes. We zien ze heel veel onderweg. Vooral hier in noord Noord Amerika. Nu vragen wij ons af… waarom geven vuurvliegen licht? En, welke vuurvliegjes geven licht en welke niet?