#18 Op bezoek bij Edwin!

Oh Oh-klahoma! Mooie stad achter je muren!

Zoals elke Amerikaanse stad is Oklahoma City op het eerste gezicht… best… stom. Slechte wegen, overal auto’s en lelijke gebouwen. Tot je een links-rechtscombinatie maakt en opeens in een heel gezellig stukje belandt.

In Oklahoma City vinden we drie leuke stukjes in de stad. De eerste is een nieuwe uitgaansstraat aan een watertje. De terrasjes aan de benedenkade lijken een Amerikaanse versie van de Oude Gracht, we voelen ons bíj́na thuis.

Ook in de kunstenaarsstraat (voorbij een groene villawijk) is het sjiek vegan borrelen.

Toch is het meest indrukwekkende gebouw ook meteen het veiligste plekje van de stad. Na ons bezoek aan de prachtige botanische tuinen slaat het tornadoalarm af!

Een doordringende sirene loeit. Op onze telefoon verschijnen instructies, net als bij een Amber Alert. We dienen direct een schuilplek te vinden.

We maken rechtsomkeert, terug naar de tuinen. Hier nemen werknemers ons mee naar een kelder. Daar wachten we de storm af.

Het is een filmische situatie. Jeroen en ik, met een gezinnetje, een wat opmerkelijke vrouw en een aantal medewerkers ‘opgesloten’ in een kelder van een groot gebouw.

Mijn fantasie slaat op hol. Wat als het gebouw instort?! Dan moeten we samen overleven. Een recept voor een goede dramaserie, zeker met dit kleurrijke gezelschap.

Gelukkig wordt de eerste episode van ‘Tornado Shelter’ nooit gemaakt. Na de storm bezoeken we een netwerk van ondergrondse tunnels dat verschillende stadsdelen verbindt.

In de gangen hangen foto’s van vroeger. Veel hiervan gaan over ‘voor en na de bomaanslag’. Wat dit allemaal betekent, leren we in het Memorial Center.

Door een kakofonie van emotionele verhalen en ontploffingsgeluiden weten we te achterhalen wat er op 19 april 1995 is gebeurd.

Oklahoma City wordt opgeschrikt door een ontploffing. Een overheidsgebouw is het doelwit van twee Amerikanen die boos zijn op de overheid. Over hun motief wordt weinig verteld, wel over de emotionele nasleep van de tragedie.

Over tragedies gesproken. Onderweg naar Dallas passeren we Wynnewood. We blijven even stilstaan bij een verlaten terrein.

Hekken hangen op half zeven en overal groeit onkruid. Dit was het terrein van Joe Exotic, oftewel Tiger King.

De route brengt ons verder door het groene Texas. Jeroen en ik zijn fan. Niet van het wegdek of de bouwstijl, maar van de uitgestrekte landerijen, het vee dat overal graast en de prachtige doorkijkjes.

We arriveren rond 17:00 bij de oud-collega van Jeroen. Edwin werkt niet meer bij de UvA maar bij UTD. We pikken Eden op van paardrijden, Noa van het voetbal en worden vertroeteld door Yewebdi. Wat een gezellige boel hier!

De volgende dag bezoeken we de UTD, zelfs de faculteit Arts & Technology. Na een kop koffie in de on-campus Starbucks (Meno is mijn naam), duiken wij het nachtleven van Dallas in.

Hier tref ik stomtoevallig mijn industriemaatje van de IGDA: Jakin! Het wordt een lange nacht vol line dancing, karaoke en Corona’s. Uitgaan in Dallas is de bom!

Enigszins brak doen we nog wat sightseeing en rijden naar Fort Worth, ten westen van Dallas. In Stock Yards, een Wild West-toeristendorp, treffen we Edwin, Noa en Eden. We maken ons gereed voor een echte rodeo.

Ik ben reuze enthousiast als iedereen gaat staan voor het volkslied dat, na het danken van alle soldaten, bombastisch wordt ingezet. Ik vind het cool hoe ze een zaal in vijf minuten weten te verenigen. Het aansluitende gebed hadden ze mogen overslaan, maar het maakt het wel af.

Ik had een soort circus met paarden, vlaggenparades en acrobaten verwacht… dat is niet wat een rodeo is… Enigszins geschokt kijk ik hoe een stier en een paard opgefokt en bokkend uit een stalletje springt.

Via een ingewikkeld scoresysteem wordt bepaald of de berijder goed of slecht heeft gepresteerd. Ik vind het zielig en indrukwekkend tegelijkertijd. Zielig voor de dieren natuurlijk, maar wat een spektakel.

Verschillende cowgirls racen elkaar rondom drie tonnen. Het gaat bizar snel en het is indrukwekkend hoe goed de paarden en de berijder met elkaar in sync zijn.

Ook de lasso koning van Texas laat zijn kunsten zien. Het is niet normaal(!) hoeveel controle hij over zijn lasso heeft!

Na twee uur verlaten we de rodeo. Tijd voor een laatste drankje bij Edwin thuis en dan ons bed in. Morgen zetten we koers naar Arkansas!

Edwin, heeeeeel erg bedankt voor je gastvrijheid en de mooie dingen die we hebben gezien!

Flora & Fauna quiz voor Alex en Lisa

In Texas zien we een boel Longhorns. Kunnen jullie inschatten hoe groot de hoorns kunnen worden van de ene tip naar de andere?