Jeroen goed ingepakt: kussentje, matrasje en mitella mee. Op naar Los Alamos. Hier werd de kernbom ontwikkeld door Oppenheimer. Niet de meest vrolijke bestemming, maar wel interessant.
We zien White Rock en nog een aantal andere prachtige plekken. Handig hoor, zo’n autootje. Kom je nog eens ergens! We rijden van trekpleister naar trekpleister.
De klap op de vuurpijl is Chaquehui Canyon (Bandelier National Monument). Hier vind je de restanten van een eeuwenoud dorp. In de winter woonden de mensen in de grotten van de bergwand, in de zomer in het dorp in de vallei.
Met name de grotten zijn indrukwekkend, je kunt er zelfs in klimmen!
We doen onze tripjes vanuit Santa Fe. Het is een opvallend mooie stad. De gebouwen lijken oud en hebben mooi gladgestreken wanden.
Het doet een beetje ‘pretpark-erig’ aan. De vele winkeltjes met tapijten, honing en snuisterijen dragen hieraan bij.
Als Krista vertrekt, kijken we met Roos naar Eurovisie. Met een zucht van geluk zien we Oostenrijk winnen, terwijl er achter ons wordt gepoold. De Amerikanen zijn een beetje verbaasd over de show, met name over de lange duur van Eurovisie.
Hierna volgt een nieuwe trekpleister, het ziekenhuis van Santa Fe. Jeroen wordt nog twee maal gezien door verschillende artsen. Het devies luidt: opereren.
Jeroens sleutelbeen is op vier plekken gebroken. Dat moet dus aan elkaar worden gezet met een platinum plaatje.
Hetzelfde geldt voor zijn pols. De artsen zijn blij met het werk van de eerste hulp, maar verwachten dat zijn pols zonder operatie snel weer zal breken.
En zo verlengen we ons verblijf in het prachtige Santa Fe. Het lijkt voorbestemd, zoals een vrachtwagenchauffeur uit het Sky City casinohotel al zei:
‘Don’t go to Santa Fe!’ zei hij, ‘You’ll never leave.’
Had-ie toch gelijk. 🙂
Leave a Reply