From Beijing to Utrecht

#51 Van Feres naar Thessaloniki

Warm en droog worden we wakker in het jaren 70 hotel. Met James Bond achtige knoppen bedienen we de ‘airco’ en verlichting. Na een uitgebreid ontbijt is de lucht opgeklaard en kunnen we vertrekken.

Het is onze vijfde fietsdag, dus morgen gaan we een dagje niksen. Dit doen we op een prachtig strand in Fanari. Maar voor we daar zijn moeten we eerst door de bergen. Een slingerende weg brengt ons hoog in de Griekse heuvels, waar we uitkijken op een grote vallei vol akkers.

Hoog in de bergen loopt een eeuwenoude weg. Met eeuwenoud, bedoel ik ook écht eeuwenoud. De Via Egnatia was een Romeinse weg die rond het jaar 146 v.Chr. is aangelegd. De weg liep door Albanië, Griekenland, Macedonië, Bulgarije en Turkije. Het was feitelijk de eerste ‘snelweg’ en een belangrijke handelsweg tussen Italië en ‘het verre oosten’: het Europese deel van de zijderoute die we al vanaf China volgen.

Nu is er weinig van over. Maar de onnatuurlijke verhoging verraad de ligging van de oude handels route. De bordjes die er naast staan helpen ook 😉

We zetten de afdaling in en belanden tussen uitgestrekte akkers. Dit blijkt allemaal katoen te zijn. Pluimpjes stof bedekken de zijkant van de weg en kleuren de akkers wit. Grote vrachtwagens rijden voorbij. Ze hoeven weinig gewicht te vervoeren, en zijn daarom tot de nok toe gevuld met de pluizige wolkjes.

Onderweg ontmoeten we Gary. Deze Engelsman rijdt al 5 jaar (!) over de wereld. Na een carrière off-shore, is hij op zijn vierenveertigste met ‘pensioen’ gegaan. Sindsdien fietst hij.

Vergezeld door deze globetrotter (of globe peddelaar) arriveren we in Fanari. Hier is het vakantieseizoen afgelopen. Alle hotels en campings zijn gesloten. Daarom zetten we onze tent op aan het strand. Hier genieten we van de zonsondergang, biertjes en ouzo.

De volgende dag slapen we uit. Na een frisse duik in de zee ontmoeten we Niklas en zijn Alexandra. Het Poolse stel uit Zweden moet eveneens noodgedwongen wildkamperen. Ze komen er gezellig bij. Als het begint te regenen hebben we de grootste lol in onze voortent.

Na het ontbijt zeggen we onze nieuwe kampeervrienden gedag. We zetten koers naar een heus Grieks eiland!

We krijgen later een appje van Niklas: ‘Thanks to you, Alexandra is not afraid to wild camp anymore’. We zijn trots dat wij hun Jake mogen zijn. Die heeft ons ook over de streep van het wildkamperen geholpen.

Onderweg passeren we nog meer pelikanen. Als we wat beter kijken zien we dat de pelikanen een andere kleur hebben. Roze. Het zijn flamingo’s! We hadden deze deftige stappers niet in Griekenland verwacht. Als een kind zo blij staren we naar de roze reigers.

Een paar honderd meter verderop treffen we een klooster. Het St Michaels Klooster ligt midden in een groot meer. Met een houten brug is het klooster verbonden met een kerkje.

Het is een betoverende plek. Dat vindt de bewaker ook. Uit respect voor de heilige grond verzoekt hij ons een wikkelrok te dragen. Onze strakke fietsbroeken met gespierde benen zijn toch écht te bloot.

Op het eiland lopen allemaal zwarte katten rond. Deze worden verzorgd door monniken in zwarte gewaden. De kerkjes zijn lekker orthodox donker en staan vol met barokke versieringen. Vol dus.

We fietsen door. Boven verwachting arriveren we om 15:15 bij de boot. Dat is twee uur eerder dan gepland! Hierdoor fietsen we ruim voor zonsondergang over het prachtige eiland Thasos. Het is uitgestorven. Geen van de vakantiehuisjes, appartementen of hotels zijn open. Overal hangen dikke rolluiken voor de ramen of zit een slot om het hek.

Dat geldt ook voor onze camping. Hier mogen we wel kamperen. De eigenaresse komt speciaal voor ons een toilet openen. We zoeken het mooiste plekje aan het strand uit en maken kamp. Het is fantastisch! De hele camping voor onszelf!

We hebben echter geen rekening met de wind gehouden. ‘s Nachts begint het te stormen. De tent schut heftig heen en weer. Hij blijft staan, maar rustig slapen is anders. Jeroen snurkt lekker door en geniet van de zeegeluiden…hij wel 🙂

Het is de volgende dag ontspannen fietsen. We verlaten het eiland en rijden door prachtige heuvels. Iedere baai biedt weer een plaatje voor ons fotoboek. Ik ben als een kind zo gelukkig.

Al sinds Bassie en Adriaan op schattenjacht gingen, wilde ik naar Griekenland. Het is er echter nooit van gekomen. Maar nu wel! Ik fiets door een kinderserie! De cassetteband, Bassie en Adriaan in Griekenland heb ik grijsgedraaid. Dankzij het liedje ‘de Griekse les’ heb ik een rijk Griekse vocabulaire.

Ik spreek vloeiend Bassie-en-Adriaans-Grieks. ‘Kalimera is goedemorgen, karinichta is goedenacht. Klapson dat is huilen, yelyo, dat is een lach. Markelo is alsjeblieft en garisto is dankjewel’. Ik voel me een hele wereldburger, maar niemand kan me verstaan. Blijkbaar toch niet goed genoeg geluisterd.

We overnachten weer op het mooiste plekje van een lege camping. Dit keer in de luwte. In de naburige bar moeten we bijna 15 euro betalen voor het ‘gezelschap’ van een Bulgaars-Griekse barvrouw en genieten we van de prachtige zee.

De laatste kilometers naar Thessaloniki zijn onwaarschijnlijk mooi. We maken een flinke klim de bergen in. Op de top ligt een dorp tegen de rotswand. We hebben hier een adembenemend uitzicht op de (reeds gepasseerde) meren.

De stad inrijden gaat zonder te trappen. Slingerend achter buslijn 57 passeren we lieflijke dorpjes en mooie buitensteden. Zo willen we wel vaker een stad inrijden. Eenmaal in Thessaloniki wordt het opletten. Het verkeer is grimmiger dan we gewend zijn. Auto’s rijden onrustig achter je en we worden zelfs uitgescholden.

Gelukkig is de havenstad zelf bijzonder gezellig. Overal zijn terrasjes en barretjes, dut dat belooft wat.

Ik heb te doen, met de receptionist van ons hotel. Na 4 dagen wildkamperen en in dezelfde kleding fietsen riek ik behoorlijk. Snel onder de douche, kleren in de was, en hup, de stad in!

Next Post

Previous Post

4 Comments

  1. Patty October 10, 2019

    Hartje voor je Bassie&Adriaan verhaal!

  2. chris October 10, 2019

    Jongens, wat leuk om weer te lezen. Was wel blij dat ik op een gegeven moment weer blauwe luchten zag op de foto’s want ik kreeg het plaatsvervangend een beetje koud van de wolken.
    Die foto met de meren op de achtergrond is echt de mooiste van de serie deze keer. Succes maar weer

    • deenmenno@gmail.com October 10, 2019 — Post Author

      Haha de klim daar was ook echt indrukwekkend. Fijn dat dit op de foto ook zo goed over komt! Overigens betekent grijze lucht hier niet direct 10 graden zoals in Nederland… dus koud hebben we het zeker niet!

Leave a Reply to deenmenno@gmail.com Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: