#44 Van Batumi naar Trabzon

🎵’Can’t get you out of my head’🎵

🎵’Can’t get you out of my head’🎵

🎵’Can’t get you out of my head’🎵

Nadat we de niet-al-te-beste lounge versie van Kylie 15 keer hebben gehoord, trek ik mijn stoute schoenen aan.

‘Miss’ zeg ik tegen de winkeleigenares. ‘Song is on repeat, can we get a new song?’

De juffrouw knikt instemmend. Ze gebaart enthousiast dat het nummer onbeperkt herhaalt. Ze lijkt er bijzonder tevreden mee. Aan een herhaald verzoek voor een ‘new song’ wordt geen gehoor gegeven.

Onverrichte zaken keer ik terug naar het terras. We krijgen Kylie de rest van de dag niet meer uit ons hoofd. De herhaling heeft zijn werk gedaan.

Kylies liedje is echter het enige wat zich herhaald in Batumi. De eclectische mix 😉 van gebouwen schreeuwt om aandacht. Toen we aankwamen en ons omdraaiden viel onze mond direct open van verbazing.

De weg de stad in was hectisch. Vervallen gebouwen staan door elkaar heen te verpauperen en de weg heeft betere tijden gekend. Het armoedige entree staat in schril contrast met de rijkdom aan de boulevard.

Hier hebben het Hilton en Radisson twee hypermoderne hotels gebouwd temidden van ander bouwkundige spektakel.

Zo staat er een wolkenkrabber met een reuzenrad op de 30ste verdieping. Verderop staat een gebouw dat ‘geïnspireerd’ is op het Colosseum naast een Griekse Tempel. Voor het Hilton treffen we een Gaudi-achtig mozaïeken kunstwerk en op het Europa Plein staan statige Neo Classicistische gebouwen kris kras door elkaar.

De stad is een soort van architectonisch pretpark en blijkt bijzonder gastvrij en behulpzaam. Op straat en in cafés zijn werknemers enorm vriendelijk en ook onze fiets wordt vakkundig gerepareerd.

We hebben de grootste lol op een terras in de oude stad. Het restaurant dat 10% korting geeft aan fietsers is helaas niet overtuigd dat wij hiervan mogen profiteren. We zijn immers aan komen lopen (dus niet fietsen). Zelfs de foto’s op onze telefoon overtuigen de serveerster niet dat we toch echt naar Batumi zijn komen fietsen.

We verblijven een dagje in deze strandstad en rijden de volgende dag Georgië uit. Binnen een uur rijden we Turkije binnen. Weer worden we vriendelijk welkom geheten. Dit keer door de eigenaar van een strandtent. Een gratis kopje thee en een koekje, gevolgd door een geanimeerd gesprek over onze reis.

We zijn pas een uur in Turkije en nu al fan!

De weg naar Rize is vlak, strak en opvallend rustig. Met gemak leggen we 141 km af. Onderweg nemen we een duik in de Zwarte Zee. Het water is heerlijk!

Eenmaal opgedroogd nemen we thee bij het theehuis aan de weg. Hier worden we getrakteerd op een optreden van Turkse Folklore dans (en weer krijgen we wat lekkers aangeboden).

We bereiken Rize tijdens de avondspits. Het is een wirwar van auto’s en voetgangers. Overal in de stad lacht één man ons toe. Erdogan komt oorspronkelijk uit Rize en heeft nogal een stempel achter gelaten. Je kunt je kont niet keren keren of je loopt tegen een grote beeltenis van de huidige president aan.

We vinden het een beetje onwerkelijk. Maar het lijkt iets oosters te zijn. In China zagen we Mao overal hangen. In Oezbekistan bezochten we een mausoleum van de overleden president. Daar ging een imam ieder kwartier voor in gebed.

In Azerbeidzjan bezochten we een museum over de oud-president van het land. En in Georgië troffen we de voormalig president op grote billboards langs de weg. Echter, zoveel beeltenissen als Erdogans hebben we nog niet gezien. Hij is écht overal.

We moeten een beetje grinniken als we bedenken hoe dit er in Nederland uit zou zien. Moet je je voorstellen dat die grijns van Rutte op iedere straathoek prijkt. En dat het Eye van Amsterdam het Rutte Museum zou heten. Ik weet niet of je daar blij of verward van wordt. Gekkig is het wel.

Gelukkig is er genoeg anders te beleven in Rize. We bezoeken een oude burcht met een spectaculair uitzicht. Na dit culturele uitje chillen we aan zee én we spelen Rummikub.

Pelin (oud collega TU/e) weet te vertellen dat Rummikub een nationale sport is in Turkije. Dat is te merken, want op iedere straathoek kun je een steentje leggen. Wij spelen het op de eerste verdieping van een armzalige promenade in het hart van de stad. Voor slecht 1,50 tl (nog geen 25 cent) koop je hier thee en kun je een potje spelen.

Het is hier reuze gezellig. Alle mannen (er is geen vrouw te bekennen) spelen met veel furore. Stenen slaan op elkaar en overal hoor je het geritsel van het schudden.

In de stad wordt weinig alcohol geschonken. Dat is eigenlijk wel lekker. Na twee potjes Rummikub en een paar potjes thee duiken we ons bed in. De volgende dag zijn we een stuk energieker dan na een avondje doorzakken.

‘s Nachts schrikken we echter wakker van het 5:00 uur gebed. Een speaker op de minaret blijkt recht op onze kamer gericht. De remming in onze remslaap is gelukkig niet lang. Na drie minuten is de rust wedergekeerd en dutten we weer in. Nu maar hopen dat dit went…

De volgende ochtend zetten we tocht in richting Trabzon. Hier zullen we afscheid van Thijs moeten nemen. Deze spetter vliegt vanaf hier naar huis. Gelukkig mogen we nog een paar dagen van deze praatgrage Iron-man genieten.

Als we vertrekken uit Rize worden we nog door Erdogan uitgezwaaid. Iedere lantaarnpaal is versierd met zijn foto. Op onze beurt zwaaien we ‘de Zwitsers’ Mireille en Rafael voor de laatste keer uit. Zij zetten in hoger (landrover)tempo koers naar Griekenland.

Na een uurtje fietsen laten we onze tweewielers achter in Of. Hier nemen we de bus de bergen in.

Tis wel sjiek om zo zonder moeite te klimmen. We passeren dorpjes met nauwe straatjes, verticale theevelden en diep groene bergen. De bus rijdt met de deur open. Dat is lekker koel. Maar ook onhandig voor passagiers met gladde vingers.

Halverwege verliest een medereiziger een plastic tas. Er wordt even gezocht. Maar tevergeefs. Volgende keer beter vasthouden. Met een dichte deur en vijf graden warmer klimmen we verder.

Het meer in de bergen is dé toeristenattractie van de omgeving. De koude plas is vergeven van restaurants en hotels. De bus terug is vol, dus we liften terug naar Of. Onze laatste lift wil ons meenemen naar Batumi om te stappen. Het kost wat overredingskracht om toch in Of afgezet te worden. Hier stappen we op de fiets naar Trabzon.

Onderweg neemt het verkeer toe. Auto’s schieten voorbij en bussen gedragen zich op z’n Urumqies. Ik rij mijn 40ste lekke band, maar we komen veilig aan in het hotel. Nu lekker aan de kebab en baklava!

Morgen de stad verkennen!